Vertrouwen op het leven, op mezelf en op mijn eigen-wijsheid. Dat is mijn uitdaging en tegelijkertijd mijn doel. Het is mijn uitdaging omdat ik de neiging heb te snel te gaan, te snel te willen, en in die snelheid verlies ik dat vertrouwen in het leven en in mezelf uit het oog. Dan vertrouw ik bijvoorbeeld op anderen, op internet, op de wetenschap, of op andere factoren die allemaal buiten mij liggen. Ik mag meer vertrouwen op het leven en op mezelf en dat ligt binnen in mij.
Binnen
Hoe kom ik bij mezelf binnen? Het antwoord dat voor mij geldt is: door meer en vaker helemaal stil te staan en stil te zijn. Een meditatie, een wandeling, of gewoon alleen maar zitten en ademhalen. En wachten. Vertrouwen. Meer niet. De weg naar binnen is een weg van rust, vertraging en stilte. En binnen aangekomen vind je vertrouwen.
De afgelopen COVID-19 periode heb ik gemerkt dat het gemakkelijk was om letterlijk en figuurlijk naar binnen te gaan. Ik heb enorm veel gelezen en podcasts geluisterd, inzichten over mezelf opgedaan, geschreven in mijn dagboek, dagelijks gemediteerd, gewandeld in het bos en ik heb zelfs doelloos voor me uit zitten staren, zitten niksen. Heerlijk was dat! Ik voelde écht écht écht contact met mijn binnenste, mijn Bron, mijn hart, of hoe je het ook noemen wilt. Maar… je voelt ‘m al aankomen, er is een maar….
Het is vandaag 31 mei, vanaf morgen gaat de horeca weer open en vanaf 1 juli stoppen volgens mij de allerlaatste coronamaatregelen en is alles weer ‘back to normal’. Ik merk het al ongeveer 2 weken: het wordt drukker op straat. Het wordt drukker met werk. Het wordt drukker met alles. En ik? Ik ga bijna automatisch mee met alles wat er buiten mij gebeurt. Ik hou immers van snel en van druk. Althans, dat dacht ik, maar is dat dan niet meer zo…? Ik voel me de afgelopen week een beetje rusteloos. Misschien zelfs een beetje stuurloos?
Tijd voor Stilstaan
Om eerlijk te zijn had ik gedacht, of vooral gehoopt, dat de coronaperiode een fundamentele verandering binnen in mezelf teweeg kon brengen. Dat ik voldoende tijd had om alle opgedane wijsheden te internaliseren en te integreren in mezelf en in mijn leven en dat het contact met mijn binnenste intact zou blijven zodra het buiten mij weer los zou gaan. Maar ik lijk ook helemaal los te zijn gegaan. Waar is die innerlijke rust ineens gebleven?
Nou precies, ik benoem hierboven letterlijk ‘mijn probleem’. Het is stukje bij beetje in de buitenwereld steeds drukker geworden en datzelfde geldt ook voor mijn binnenwereld: ik ben minder gaan mediteren, minder gaan schrijven in mijn dagboek, om van stilzitten en doelloos voor me uit staren nog maar te zwijgen. Het probleem is dus dat ik de neiging heb om mee te gaan in de drukte, in de waan van de dag en daardoor verlies ik het contact met mijn binnenste waar mijn vertrouwen huist.
Natuurlijk ben ik al die verworven wijsheden en inzichten niet kwijt. Ik geloof ook oprecht dat ik ze tot op zekere hoogte geïnternaliseerd heb. De misstap die ik heb gemaakt ligt bij de integratie. Vertragen en stilstaan, mediteren en wandelen, schrijven en doelloos staren zijn activiteiten die een prominente plaats in mijn leven verdienen als het werkelijk mijn wens is – en dat is het – om te leven vanuit vertrouwen.
Niet voor niks
Het is makkelijk om op een bergtop te gaan zitten en dagenlang te mediteren op compassie, vertrouwen en wereldvrede. Het is veel moeilijker om in het dagelijkse drukke leven met afspraken, regels en verwachtingen, te voelen en te doen wat je zelf ten diepste verlangt. De coronaperiode is/was voor mij een geweldige kans om mezelf beter te leren kennen, mijn eigen-wijsheid te ontdekken, mijn vertrouwen in mezelf en het leven te verstevigen en een goed fundament te leggen voor mijn gedroomde toekomst. Nu dat de buitenwereld weer lijkt te normaliseren ligt mijn uitdaging in het bewust creëren van stille bezoekjes aan mijn binnenwereld om te checken of ik nog steeds denk en handel vanuit vertrouwen en eigen-wijsheid.
De coronacrisis heeft tot veel ellende en zorgen geleid (en nog steeds). De gevolgen zijn misschien veel groter dan we nu kunnen bedenken. “Laat het niet voor niks zijn geweest”, dat zeg ik tegen mezelf. Als er in mijn leven ooit een perfect moment was om mijn pad te volgen en daarop te vertrouwen, dan is het wel dít moment! Dat geeft mij extra motivatie om te gaan voor wat ik denk dat goed is. Te beginnen bij rust, ont-moeten, ont-haasten, ont-spannen en vertrouwen op je eigen wijs-heid binnen in mijn hart.
Ik hoop dat de afgelopen periode bij meer mensen tot een verdieping en inzichten heeft geleid en tot het besef dat het anders kán als we dat echt wíllen. Daarnaast geloof ik dat ieder mens van nature de wens en intentie heeft om het goede te doen. Nu ben ik benieuwd hoeveel mensen stil durven blijven te staan en durven te vertrouwen op hun eigen-wijsheid en hoeveel mensen ongemerkt meegetrokken worden in de wildwaterbaan?
Laat als eerste een reactie achter